2009, നവംബർ 18, ബുധനാഴ്‌ച

" ഭിക്ഷാംദേഹി "




മനസ്സില്‍  നിന്നു മായാതെ നില്ക്കുന്ന , ഞാന്‍  കണ്ട, ആദ്യത്തെ ഭിക്ഷാംദേഹിയുടെ ചിത്രം എന്റെ
പതിനൊന്നാം വയസ്സിലേത് .മറവിയുടെ തിരകള്‍ക്ക്  വിട്ടുകൊടുക്കാതെ എന്റെ ഹൃദയത്തോട് പിടിച്ച ഒരു സ്നേഹചിത്രം .


അമ്മയോടൊപ്പം സ്കൂളിലേയ്ക്ക് പോകാന് ഞാനൊരിക്കലും ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല . അമ്മ ,
നടക്കുകയല്ല , ഓടുകയായിരുന്നു പതിവ് . അച്ഛനും മക്കള്ക്കും ചോറുപാത്രവും ഒരുക്കി
സ്വന്തം കാര്യങ്ങളും നോക്കി ഇറങ്ങുമ്പോള് അമ്മയുടെ വഴികള്ക്ക് വേഗത അറിയാതെ
കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ആ തിരക്ക് , കണ്മഷി ഇടീലും പൊട്ടുകുത്തലും പൂവ്ചൂടലും
ഒക്കെ വെറുപ്പായി എന്നിലേയ്ക്ക് ആവേശിച്ചിരുന്നു . അതുകൊണ്ടുതന്നെ കെട്ടിവയ്ക്കാത്ത,
എന്റെ ഇടതൂര്ന്ന നീളന് തലമുടി എപ്പോഴും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ സുഖം അനുഭവിച്ചിരുന്നു.

വീട്ടില് നിന്നിറങ്ങി സ്കൂളിലെത്തും വരെ എനിക്കൊരുപാട് കാര്യങ്ങള് ചെയ്തു
തീര്ക്കാനുണ്ടാവും . തലേദിവസം കൂട്ടുകാര് പിരിയാന് നേരം പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച സ്ഥലങ്ങളില്
അടയാളമായി കല്ലുകള് വച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന് നോക്കി ഓരോരുത്തരെയും കൂട്ടണം , കല്ല്
കണ്ടാല് പിന്നെ വൈകുന്നേരം വരെ നേരത്തേ പോയവളോട് മിണ്ടാന് പാടില്ല എന്ന്
പ്രതിജ്ഞയെടുക്കണം , കൂട്ടുകാരിയുടെ അമ്മ ' ചിരിക്കുടുക്കെ ' എന്ന് തേനൂറും വിധം
വിളിക്കുന്നത് കേട്ട് പൊട്ടിച്ചിരിക്കണം , അവരുടെ വീട്ടിലെ പശു തലേന്ന് പെറ്റിട്ട
പശുക്കിടാവിനെ കാണണം , ഏതെങ്കിലും വീട്ടിനു മുന്നിലോ കയാലയിലോ കാണാത്ത
പൂക്കള് വിരിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ എന്നുനോക്കണം , റോഡരികില് കിടന്നു കരയുന്ന , അമ്മ
ഉപേക്ഷിച്ച പട്ടിക്കുട്ടിയെ നോക്കിനിന്നു നെടുവീര്പ്പിടണം , തലേദിവസം രാത്രി വായിച്ച
കഥകള് പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും ചേര്ത്തു കൂട്ടുകാരോട് വിളംബണം അങ്ങനെ നൂറു
കൂട്ടം കാര്യങ്ങള് . സവാരി ആഘോഷമാക്കിയിരുന്നെങ്കിലും ഒരിക്കല് പോലും ഞങ്ങള്
ക്ളാസ്സില് വൈകി എത്തിയിരുന്നില്ല .

സമയം എന്നോട് ഒരലിവുമില്ലാതെ പാഞ്ഞുപോയ ദിവസം , അടയാളമായി
കല്ലുകളെല്ലാം നിരന്നിരിക്കും എന്ന വിശ്വാസത്തില് ഞാന് കുറുക്കു വഴിയിലൂടെ
വേഗത്തില് നടന്നു , വലിയ കാവും ചെറിയ അംബലവും കടന്ന് കുത്തനെയുള്ള
ഇറക്കം കഴിഞ്ഞാല്
ചെറിയ ഒരു കുളം , കുളത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിലെ പല വലിപ്പത്തില്
ഉരുണ്ട കല്ലുകളും വായ തുറന്നു മുകളിലേയ്ക്ക് വരുന്ന ചെറുമീനുകളും , ഒരു നിമിഷം
ഒന്നു നോക്കി , ചോറുപാത്രം തുറന്ന് മീനുകള്ക്ക് ഭക്ഷണവും കൊടുത്ത് കൂടുതല്
നേരം നില്ക്കാന് സമയമില്ലെന്നു പറഞ്ഞ് , കുളിരുള്ള വെള്ളത്തില് കാല് നനച്ച് , ഞാന്
വയല് വരമ്ബിലേയ്ക്കിറങ്ങി . നെല്ചെടിയെ നോവിക്കാതെ , കതിര് പൊട്ടിച്ചെടുത്ത്
അതിനുള്ളിലെ പാലിന്റെ സ്വാദ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് , നാക്കിനടിയില്പെട്ട നെല്ല് പിടി
തരാതെ ..അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും മാറാതെ വേദനിപ്പിച്ചതും അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് നടന്നു .
മനസുനിറയെ തലേന്നു രാത്രി വായിച്ച അമ്പിളി അമ്മാവനിലെ രാജകുമാരനും
രാജകുമാരിയുമായിരുന്നു . പരന്നു കിടക്കുന്ന ആ പാടത്തിനു മുകളിലൂടെ രാജകുമാരന്
പറന്ന് ഇറങ്ങുമെന്നും എന്നെ ഞൊടിയിട കൊണ്ട് സ്കൂളിന്റെ മുറ്റത്ത് എത്തിക്കും
എന്നും സ്വപ്നം കണ്ടുകൊണ്ട് ഞാന് വേഗം നടന്നു .

പെട്ടെന്നാണ് വരമ്പിന്റെ അങ്ങേ തലയ്ക്കല് നിന്ന് ഒരു രൂപം എന്റെ നേരെ
നടന്നടുക്കുന്നത് ഞാന് കണ്ടത് . മാറി നടക്കാന് വഴിയില്ലാതെ , പിന്തിരിഞ്ഞോടാന്
ശക്തിയില്ലാതെ ഭാരം താങ്ങാന് ആവാത്ത കാലുകളുമായി ഞാന് നടക്കാന് ശ്രമിച്ചു .
ഹൃദയത്തിന്റെ മിടിപ്പ് , ചെണ്ട കൊട്ടലിനേക്കാള് ഉച്ചസ്ഥായിയിലാവുന്നതും അറിഞ്ഞ് ,
പാറിപ്പറക്കുന്ന തലമുടിയില് എന്നെ ഒളിപ്പിക്കാന് പണിപ്പെട്ട് ഞാന് നിന്നു.

ആ രൂപം അടുത്തെത്തി , കീറിത്തൂങ്ങിയ ഉടുപ്പ് , വെള്ളം കണ്ടിട്ടേയില്ലാത്ത
മുഷിഞ്ഞ മുണ്ട് , തോളില് തൂങ്ങുന്ന തുണിസഞ്ചി , നീണ്ടു വളര്ന്ന തലമുടിയില്
കറുപ്പും ചുവപ്പും വെള്ളയും നിറങ്ങള് . നീട്ടിവളര്ത്തിയ താടിയില് പരതി നടക്കുന്ന
വിരലുകള് , എവിടെയൊക്കെയാണ് ഈ രൂപത്തെ ഞാന് കണ്ടതെന്ന് ഓര്ത്തെടുക്കാന്
കഴിയാതെ , ദയനീയമായി , ഭീതിയോടെ ഞാന് അയാളെ നോക്കി . അയാളുടെ മുഖം
ശാന്തമായിരുന്നു , ഒരു കാല് വരമ്പിന്റെ വെളിയിലേയ്ക്കിട്ടു , എനിക്ക് കടന്ന് പോകാന്
ഇടം തന്നുകൊണ്ട് അയാള് നിന്നു . ഒരുവട്ടം കൂടി ഞാന് ആ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി ,
അയാള് , തന്റെ വിരലുകളെല്ലാം ചേര്ത്തുപിടിച്ചു എന്റെ താടിയില് മെല്ലെ തലോടി ,
വേഗം പൊയ്ക്കൊള്ളാന് പറഞ്ഞു . എന്റെ കാലുകള്ക്ക് ചലനശേഷി കൈവന്നതായി
ഞാനറിഞ്ഞു .

ഞാന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി , അകന്നകന്ന് ഒരു പൊട്ടുപോലെ മറയുന്ന
ആ രൂപം മനസ്സില് വേദനയയായി പടരുകയായിരുന്നു . പുസ്തകത്തിനകത്ത് മടക്കി
വച്ചിരുന്ന
തൂവാലയെടുത്ത് ഞാനെന്റെ മുഖം തുടച്ചില്ല ,
വരമ്പിന്റെ ഓരത്തെ തോട്ടില്
തെളിനീര് ഒഴുകിയിരുന്നെങ്കിലും
ഞാന് എന്റെ മുഖം കഴുകാന് മിനക്കെട്ടില്ല , അയാളുടെ
വിരലുകള് വൃത്തിഹീനമായിരുന്നു എന്നറിഞ്ഞിട്ടും . ആ
സ്നേഹത്തിന്റെ സ്പര്ശം മാഞ്ഞുപോയാലോ ..അതവിടെത്തന്നെ ഇരുന്നോട്ടെ ...ഞാന് ,
ഉത്സാഹത്തോടെ സ്കൂളിലേയ്ക്ക് കുതിക്കുകയായിരുന്നു .

2009, നവംബർ 4, ബുധനാഴ്‌ച

'പാദപൂജ'

എന്‍റെ അച്ഛന് ദൈവത്തിന്‍റെ ഛായയായിരുന്നു . നല്ല ശീലങ്ങള്‍
മാത്രം പഠിപ്പിച്ച ഗുരുനാഥന്‍ ....പഠിപ്പിച്ചതൊക്കെയും ചൊല്ലി
ചൊല്ലി മന:പാഠമാക്കി ഞാനും ഗുരുവായി . വായ വിട്ടിറങ്ങുന്ന
വാക്ക് ശുദ്ധവും സഭ്യവുമായിരിക്കണമെന്നും ആരെയും
വേദനിപ്പിക്കാന്‍ നമുക്കവകാശമില്ലെന്നും ഞാനും ചൊല്ലി പഠിപ്പിച്ചു ..
അച്ഛന്‍റെ വലിയ വയറിനു മുകളില്‍ കാലിനു വിശ്രമം കൊടുത്ത്
ഉറങ്ങിയ ബാല്യം തന്നെയാണ് എന്‍റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും
സുന്ദരമായ കാലം . എന്‍റെ കുട്ടികള്‍ക്ക് അവരുടെ അമ്മയുടെ
നെഞ്ചിലെ മിടിപ്പുകളുടെ താളം കേട്ട് സുഖമായി ഉറങ്ങാന്‍
കഴിഞ്ഞതുംഅച്ഛന്‍ പഠിപ്പിച്ച സ്നേഹത്തിന്‍റെ പാഠം അക്ഷരത്തെറ്റ്
കൂടാതെ പഠിച്ചതുമൂലം ...

കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ലോകത്തേയ്ക്ക് പോയി മറഞ്ഞെങ്കിലും ഞാനെന്നും
അച്ഛനെ കാണുന്നു എന്നത് എന്‍റെ മാത്രം അറിവ് . കൂരിരുട്ടില്‍
മിന്നാമിനുങ്ങായി വന്നു പ്രകാശം വിതറി , രൂപമെടുക്കുന്ന
അച്ഛന്‍റെ പ്രായഭേദങ്ങള്‍ .....

മുറ്റത്തെ മഴവെള്ളത്തില്‍ കടലാസ്സിന്റെ കളിവഞ്ചിയുണ്ടാക്കി
ഒഴുക്കി വിടാന്‍ ഞങ്ങളോടൊപ്പം കൂടുന്ന അച്ഛന്‍ ..
സമൃദ്ധമായതലമുടിയില്‍ കാലം തെറ്റി വന്നണയുന്ന വെള്ളിരേഖകള്‍
പിഴുതു കൊടുക്കുന്നതിനു കൂലി തരാമെന്നു പറയുന്ന അച്ഛന്‍ ....
മത്സരത്തിനൊടുവില്‍ ചേട്ടന്‍ തലമുടി സ്വന്തമാക്കുമ്പോള്‍ ഒരു
പരാതിയുമില്ലാതെ നെഞ്ചിലെ മുടിയില്‍ സമൃദ്ധി കണ്ടെത്തുന്ന
എന്നെ നോക്കി ചാരുകസേരയില്‍ ഉറക്കം നടിച്ചു കിടക്കുന്ന അച്ഛന്‍ ..
അടുക്കളയിലെ കസേരയില്‍ വിശാലമായിരുന്നുഅധ്യാപികയായിരുന്ന
അമ്മയ്ക്ക് ഉറക്കെ പത്രം വായിച്ചു കൊടുക്കുന്ന
പ്രധാനാധ്യാപകനായിരുന്ന അച്ഛന്‍ .....അമ്മയോടു പിണങ്ങി
ചോറുപാത്രം
എടുക്കാതെ സ്കൂളില്‍ പോകാനിറങ്ങിയ എന്നെ
തിരികെ വിളിച്ചു , തുടയില്‍ കണക്കിനു പ്രഹരം തന്ന് , 'അന്നം '
ഈശ്വരനാണെന്ന് വേദനയിലൂടെ എന്നെ പഠിപ്പിച്ച അച്ഛന്‍ ...
പൊതിക്കെട്ടുമായി ഹോസ്ടലിന്റെ വരാന്തയില്‍ എന്നെ കാണാന്‍
കൊതിയോടെ കാത്തുനിന്ന എന്‍റെ
അച്ഛന്‍ ...എന്നെ കൈ പിടിച്ചു
കൊടുത്ത് സുരക്ഷിതയാക്കിയ സ്നേഹനിധിയായ അച്ഛന്‍ ...
എന്‍റെ മുഖത്ത് പ്രകടമാകുന്ന ഭാവങ്ങളിലൂടെ എന്‍റെ മനസ്സ്
കൃത്യമായി
വായിച്ചെടുത്തിരുന്ന അച്ഛന്‍ .. അവസാനം
ആശുപത്രി കിടക്കയില്‍ ശാന്തനായി , സംതൃപ്തനായി ഉറങ്ങുന്ന
ഒരു വെളുത്തുതുടുത്ത ശിശുവായി എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട അച്ഛന്‍ .


അച്ഛനെ കാണാനായി ഉറങ്ങിയ ഒരു രാത്രി ...... മുറുക്കി
പിടിച്ചിരിക്കുന്ന
കൈക്കുള്ളിലെന്തോ ഒരു തിളക്കം .
പ്രകാശത്തില്‍അച്ഛന്‍റെ മുഖം കുറേക്കൂടി ദീപ്തമായിരിക്കുന്നു .
ഇമ വെട്ടാതെ ഞാന്‍ നോക്കി നിന്നു , സമ്മാനം എന്താണെന്നറിയാന്‍
തിടുക്കമുണ്ടായിട്ടും , ക്ഷമയോടെ കാത്തുനിന്നു . വിലമതിക്കാനാവാത്ത
എന്തോ ഒന്നാവുമെന്നു ഞാനുറപ്പിച്ചു .

അച്ഛന്‍ മെല്ലെ കൈനിവര്‍ത്തി , ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടിയോ ? മനോഹരമായ
താക്കോല്‍ ..... ഒരിക്കല്‍ എന്‍റെ മോഹങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളും
താഴിട്ടു പൂട്ടി വച്ച് , സൂക്ഷിക്കാന്‍ഏല്‍പ്പിച്ച പെട്ടിയുടെ താക്കോല്‍ .
തിരികെതരാന്‍ ദൈവം മറന്നു പോയ താക്കോല്‍ ...

എന്‍റെ വിറയാര്‍ന്ന കൈകളിലേയ്ക്ക് വച്ചുതന്നിട്ട് അച്ഛന്‍ പറഞ്ഞു ,
"മോഹിച്ചോളൂ , എന്‍റെ കുട്ടി സ്വപ്നം കണ്ടോളൂ ,നിനക്കാവുംവിധം .
സപ്തവര്‍ണങ്ങളും ചാലിച്ച് ചിത്രം വരച്ചോളൂ .'' വര്‍ണചിത്രം
പകര്‍ത്താന്‍ ചുവരും ചായങ്ങളും ഇല്ലെന്നും കണ്ണട, എന്‍റെ
കാഴ്ചകളെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്നു എന്നും ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ല .
അച്ഛനു വേദനിച്ചാലോ ... ഒരു പക്ഷെ വളരെ പാടുപെട്ടു
ഈശ്വരനില്‍ നേടിയതാവാം . അവാച്യമായ ആനന്ദത്തോടെ
മറയുന്ന അച്ഛനെ നോക്കി , ചിറകുകളും മോഹിച്ചു ഞാന്‍ നിന്നു .

ഉണര്‍ന്ന് ജനവാതിലിലൂടെഞാന്‍ നോക്കി , വെളിച്ചത്തിന്എത്താന്‍
സമയമായിട്ടില്ല ,കണ്ണടച്ചു കിടക്കാം , കണ്‍തടങ്ങളില്‍ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
മുത്തമിടുന്നതും കാത്ത് ..ഇനി ഉറക്കത്തിലും ഉണര്‍ന്നിരിക്കണം ,
സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കാണാനായി ............
*******************************************







2009, നവംബർ 1, ഞായറാഴ്‌ച

കതയില്ലാത്തവൾ



' കതയില്ലാത്തവൾ '
         
''വാംങ്മേ മനസി പ്രതിഷ്ഠിതാ
മനോ മേ വാചി പ്രതിഷ്ഠിതം .''

( വാക്ക് മനസ്സില്‍ പ്രതിഷ്ഠിതമാകട്ടെ ,
മനസ്സ് വാക്കില്‍ പ്രതിഷ്ഠിതമാകട്ടെ .)

വാക്കിനാധാരം മനസ്സും മനസ്സിനാധാരം വാക്കും.

' കതയില്ലാത്തവൾ '
ഇതിനേക്കാൾ മനോഹരമായ ഒരു പേരിന്
ഞാനിതേവരെ വിളികേട്ടിട്ടില്ല .
ഈ പേര് വിളിച്ചയാളെക്കാൾ  മനോഹാരിത
ഞാനിതേവരെ ആരിലും കണ്ടിട്ടുമില്ല .

വിരലിൽ ചിറകുപേക്ഷിച്ചുപോയൊരു പൂമ്പാറ്റയെയും
നോക്കി വിങ്ങിക്കരഞ്ഞു നിന്ന ഒരു നാൾ .
കവിളിലൊരുമ്മ തന്ന് , പുതിയ പൈക്കിടാവിനെ ആദ്യം കാണിച്ചുതരാമെന്നൊരു വാക്കും തന്ന്, കണ്ണീരുതുടച്ച്
അരുമയായ് ഒരമ്മ ചൊല്ലി വിളിച്ച പേര് .

ഇതിനേക്കാൾ ഇണങ്ങുന്നൊരു പേര് പിന്നീടാരുമെന്നെ
വിളിച്ചതേയില്ല ....!

അക്ഷരങ്ങളുടെ മൂശയിൽ തപം ചെയ്യണം .വാക്കുകൾ
മെനഞ്ഞെടുത്ത് ഉടയാതെ  ഉയിരുപോൽ കാത്തുവെയ്‌ക്കണം .

ഈ ' കതയില്ലാത്തവൾ ''  തുടങ്ങട്ടെ .
കൂടെയുണ്ടാവണം .

പ്രാർത്ഥനയോടെ .