വെളുപ്പായ്,

അംഗഭംഗത്തിന്റെ

തിരകളിൽ   

വീണലിഞ്ഞലിഞ്ഞ് 

ആകാശമായ് മാറിയ

കറുത്ത മേഘം പോലെ,

കാറ്റിന്റെ വിരൽ വിടുവിച്ച് 

മുളംതണ്ടിനുള്ളിൽ 

വീണുടഞ്ഞുപോയ 

പാട്ടിന്റെ വരിശകൾ പോലെ.

പേടിപ്പെടുത്തുന്നു

രാനേരങ്ങൾ.

ഇല പൊഴിഞ്ഞ ചില്ലയിലും

ഒളിച്ചിരിക്കും,

കൂർത്ത നഖമുനകളിൽ 

വരയ്ക്കാൻ കൂർപ്പിച്ചിറങ്ങി

ആരോ 

വരുമെന്നോർത്ത്. 

പൊത്തുകളിലൊളിപ്പിക്കും

ഞാനെന്റെ 

കീറിയ കുപ്പായത്തിനുള്ളിലെ

തുള വീണ കറുപ്പ്.

ഒരിക്കലും  

ഒരു പകലും 

വായിക്കാനെടുക്കില്ല   

വെയിൽ കുടിച്ചു കുടിച്ച്  

ഇരുട്ടായ് വിയർത്ത   

നേരിന്റെ ചരിത്രപുസ്തകം.

ഞാൻ വാക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ട കുട്ടി'.