കടലേ,

തിരയെന്നെഴുതുന്നേരം 

നിനക്കെന്തിനാണിത്രയുമൊച്ച. 

കേൾക്കാം,

തിരകൾക്കുമുകളിലൂടെ 

ഒരുവൾ നടന്നുപോയതിന്റെ, 

മരുന്നുമണമുള്ള ഉടൽ  

വലിച്ചെറിഞ്ഞതിന്റെ,

ആഴക്കടലിലൊരു 

പുര കെട്ടി മേഞ്ഞതിന്റെ, 

മൺചട്ടിയിൽ ഉപ്പുപരലിട്ട് മീൻകഴുകിയെടുക്കുന്നതിന്റെ,

വിളിച്ചിട്ടില്ലാത്ത എന്റെ പേര് 

ഇടയ്ക്കിടെയങ്ങനെ 

തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങുന്നതിന്റെ,,

നിലയ്ക്കാത്ത ഒച്ചകൾ.

കാണാനാവും,

എന്നെ പെറ്റ ആ വയറിലെ 

നോവിന്റെ  

മായാത്ത അടയാളം.

 

ഉറക്കെ

വിളിക്കണമെന്നുണ്ട്  

ജനിച്ച തീയതിയും നക്ഷത്രവും

മറവിയെ ഊട്ടിയൂട്ടി നിറയ്ക്കുന്ന

സന്ധ്യകളിൽ ഉരുവിടുന്ന 

ആ പേര്.

ഇപ്പോഴുമുണ്ട് 

അലമാരയുടെ,

മേശയുടെ

വാതിലിന്റെ മറവുകളിൽ

കണ്ണീർ പൊഴിച്ചിട്ട 

കുഞ്ഞുനേരങ്ങളുടെ

ആഴത്തിലുള്ള മുറിവുകളുടെ

ഉണങ്ങാത്ത വിടവുകൾ.

ഞാനിതുവരെ  

കണ്ടിട്ടേയില്ല,

ഒരു കഥയിലോ കവിതയിലോ,

കടലെന്ന് വായിക്കുന്നേരം 

കരകവിയുന്ന എന്നെ.

പഴകിയൊരോർമ്മ നനച്ച് 

കണ്ണിലൊരു കാട് വളർത്തുന്നവളെ.

(ജീവിതത്തെ ഇങ്ങനല്ലാതെങ്ങനെ

എഴുതാൻ.)