അന്നൊരു മൂവന്തി

മഴയും നനഞ്ഞൊരു പുഴ

പുരയിലേയ്ക്കു കയറിവന്നു

നടക്കാൻ പഠിക്കുന്നൊരു

കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ. 

ഇറങ്ങിപ്പോയപ്പോഴുണ്ട്

കമഴ്ത്തിവെച്ചിരുന്ന മൺകലങ്ങളുടെ

വായ പിളർന്ന്

നിറയെ തിളങ്ങുന്ന പരൽമീനുകൾ. 

മഴ മാഞ്ഞുപോയി 

നോക്കുമ്പോൾ

മെഴുകിവെടിപ്പാക്കിയ നിലത്ത് 

നിറയെ സൂര്യന്റെ വിരലുകൾ 

കണേണ്ട കാഴ്ച !

ആരോടെങ്കിലും പറയാതെങ്ങനെ

പുഴയെ നോക്കി ചെന്നപ്പൊഴോ 

കണ്ണൊക്കെ കലങ്ങി

അവൾ പനിപിടിച്ച് കിടപ്പാണ്.

പറഞ്ഞിട്ടെന്തു കാര്യം 

മഴയത്ത് കുടയെടുക്കാതെ 

വന്നതെന്തേന്ന് ചോദിക്കാനും മറന്നു.