താളത്തിൽ

ചുവടുവെയ്ക്കാൻ

ഇടയ്ക്കിടെയോടിവന്ന്

പഠിപ്പിക്കുന്നു പൂവിനെയവൻ.

വിറകൊണ്ടുനില്പാണവൾ, 

കാതില്ലാത്തവനോട്

എങ്ങനെ

പ്രണയം പറയുമെന്ന്

സന്ത്രാസപ്പെടുന്നൊരു

പാവം പെണ്ണിനെപ്പോലെ.!

------

നിലാത്തുഞ്ചത്തിരുന്നെന്റെ 

കിനാപ്പൊതിയൊന്നഴിക്കവെ

കിക്കിളിയിടുന്നു കാൽപ്പടത്തിൽ

പരൽമീൻപോൽ താരകക്കുഞ്ഞ്

അത്തിമരച്ചോട്ടിൽ

അഴിഞ്ഞുവീണുകിടന്ന 

പാട്ടിന്റെ വരിയെടുത്ത് 

ചേലയും ചുറ്റി 

നിലാവ് നടക്കാൻ തുടങ്ങി

നിറമുപേക്ഷിച്ചുപോയ കരിയിലകൾ

താളംപിടിച്ചു കിടന്നു

നിറവയറിൽ സുഗന്ധങ്ങളേയും 

അടക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട്

ചരിഞ്ഞും നിവർന്നും 

പച്ചയുടുത്ത് ഒത്തിരിപ്പേർ 

സ്നേഹമയിയായ വയറ്റാട്ടിയെപ്പോലെ 

നിലാവവരെ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു 

വീട് നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ് 

'മുട്ടിവിളിക്കണ്ട

അകത്താരോ കിനാവിന് 

കിടക്കവിരിച്ച് കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട്'

ഓടിത്തളർന്ന് മരക്കൊമ്പിൽ 

വന്നിരുന്ന കാറ്റിറങ്ങിവന്ന് 

ചേലത്തുമ്പ് പിടിച്ചുവലിച്ചു

സമയത്തെയും മേയ്ച്ചുകൊണ്ട്

തിരക്കിട്ടു പറന്നുപോകുന്നു 

രാക്കിളികൾ

പതുങ്ങിവന്ന മയക്കം  

നിലാവിന്റെ കണ്ണിലിരിപ്പുറപ്പിച്ചു

അധികനേരമായില്ല

ആരോ തട്ടിവിളിച്ചതുപോലെ

രണ്ടുപേരുമൊരുമിച്ചുണർന്നു

മയക്കം മുടിവാരിക്കെട്ടി

എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതിറങ്ങിപ്പോയി

അവർക്കിപ്പൊ 

നോവ് കലശലായിട്ടുണ്ട്

നേരമടുത്തു

നിലാവിന്റെ വിരൽ പതിപ്പിച്ച

പൂപ്പാടകളൊന്നൊന്നായ് 

പൊട്ടാൻ തുടങ്ങി

പലപല നിറങ്ങളിൽ 

സുഗന്ധം പരത്തി മുറ്റം വിരിയാനും..!

(കിഴക്കേവീട്ടിലൊരുത്തൻ

 ചായക്കൂട്ടെടുക്കാനും........)

 

ആണൊരുത്തന് 

പത്താണ് തലയെന്നു വായിച്ച് 

ഒരു കഴുത്തിന് പത്തുതലകൾ വരച്ച്

നിന്റെ സുന്ദരമായ രൂപം

വികൃതമാക്കിയ വിരലുകൾ 

ഞാനെന്നേ മുറിച്ചു കളഞ്ഞതാണ്. 

അതിർത്തി ലംഘിച്ചില്ല

തൊട്ടില്ല ഗർജ്ജിച്ചടുത്തതുമില്ല

അപഹരിച്ചത് നേര്

ഒരു കാലോ കൈയോ അല്ല മുറിച്ചത്

മൂക്കും മുലയുമാണ് 

നിലവിളി ഞാനും കേട്ടതാണ്

കൂടെപ്പിറന്നവൻ മാത്രമല്ല

നീയൊരു രാജാവും കൂടിയാണ്

ഞാനോർത്തു

ആ അപമാനത്തിനു പകരമായി

അത്രയെങ്കിലും ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ 

ചരിത്രത്തിൽ നീയാര്.

കേട്ട കഥയിലെ പ്രതിനായകനല്ല 

വീരനായ നീയെന്ന് 

ഉറക്കത്തെ ഞാനെത്ര വട്ടം 

പലവഴികളിലേക്ക് തിരിച്ചുവിട്ടു. 

മറച്ചുപിടിച്ചൊരേട്...

അതിൽ നീയാണേറ്റവും വലിയ ഭക്തൻ 

അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് 

ശത്രുവിന്റെ ജയത്തിനുവേണ്ടി 

ശത്രുസമക്ഷമിരുന്ന്

അവനുവേണ്ടി പൂജചെയ്യേണ്ടിവന്നത് 

എല്ലാമറിഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള

പൂർണ്ണസമർപ്പണം

( ഇങ്ങനെ വേണ്ടിയിരുന്നോ രാമാ..)

ഞാൻ നിന്നെ നോക്കിനിന്നു 

നീ തന്നെയാണ് നായകനെന്ന് 

ഒന്നല്ലൊരായിരം വട്ടം 

ഞാനെന്നോട് മന്ത്രിച്ചു

അന്ന് പണിതുയർത്തിയതാണ്

നിനക്കായി ഞാനെന്റെ രാജ്യത്ത്  

ഒരു മഹാക്ഷേത്രം. 

.......രാവണ(രാമ)ൻ.........

വരാന്തയിലേക്ക് കയറി 

തിട്ടയിലിരുന്ന് അസ്വസ്ഥതയോടെ 

കാലാട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു 

കടുത്ത ചൂടിലായിരുന്നിന്നലെ.

താക്കോൽപ്പഴുതിലൂടെ 

ഞാനൊന്നു നോക്കി

ചുവരിൽ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന 

ഛായാപടങ്ങളിലേക്ക് 

നീണ്ടവിരലുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട്

പൊയ്പ്പോയ കാലങ്ങളെയവൻ ഓർത്തെടുക്കുകയായിരുന്നു

ഞാനൊന്നുകൂടി നോക്കി

കണ്ണുകൾ ചുവന്നിട്ടുണ്ടോ

മേലാസകലം വിയർത്തിട്ടുണ്ടോ.

തണൽകൊടുത്തും വീശിക്കൊടുത്തും 

മുറ്റത്തെ തെങ്ങോലകൾ 

യജമാനനോടുള്ള ആദരവുകാട്ടി       

താളമിട്ടു നിൽക്കുന്നുണ്ട്.

വാതിൽ തുറന്നു 

ഇപ്പൊ കണ്ടതേയുളളൂവെന്ന മട്ടിൽ 

ഊതിയാറ്റിയ കഞ്ഞിയും 

വൻപയറുപ്പേരിയും 

ചുട്ടപപ്പടോം ചമ്മന്തീം നിരത്തി

എന്തൊരു വിശപ്പ് എന്തൊരാക്രാന്തം.! 

ഞൊടിയിടകൊണ്ട് തീർത്തു.

ഉള്ളം നിറഞ്ഞു 

''വലിയവായൻ'' അറിയാതെ 

ഞാനൊന്ന് തുളുമ്പി.

 

ഓട്ടുപാത്രത്തിലെ വെളളമെടുത്ത് 

വായും കഴുകി 

സാരിത്തുമ്പു പിടിച്ച് 

കൈയും തുടച്ച് ഒരു കള്ളച്ചിരിയും.

ഇന്നലെയവൻ തന്നിട്ടുപോയതാണെന്റെ

പിൻകഴുത്തിലെ ഇമ്മിണി വല്യ 

കറുത്ത മറുക്.

___വെ(വി)യി(ര)ൽപ്പാട്_____

പൊതി തുറന്നുവെച്ചു

പാട്ടുകളോരുരുത്തരായ് വന്ന്

നിരന്നിരുന്നു. 

നോവിന്റെ കയത്തിൽ 

മുങ്ങിപ്പോയതും പാതിമുങ്ങിയതുമായ 

കുറേയക്ഷരങ്ങൾ.

ഊതിപ്പരത്തിയ ശ്വാസക്കാറ്റിൽ

എല്ലാവരും ഒന്നുണങ്ങി 

എഴുന്നറ്റിരുന്നു. 

ശേഷിച്ചവർ കാശിക്കുപോയ 

തൊണ്ടയെക്കുറിച്ചും നാവിനെക്കുറിച്ചും

പരസ്പരം ചോദിച്ച് 

നെടുവീർപ്പിന്റെ വക്കത്ത് പോയിരിപ്പായി 

വരവറിയിപ്പും പ്രതീക്ഷിച്ച്

പടിപ്പുരയിലേക്ക് കണ്ണുംകാതും നട്ട്

നിന്നുനിന്ന് വേരുറച്ചതുപോലെ

ചുണ്ടുകൾ പരസ്പരം മരവിച്ച്

ഒന്നായിപ്പോയിരുന്നു. 

പോയവർ 

അവിടെയേതോ രാഗത്തിലേക്ക്

കുടിയേറിയിട്ടുണ്ടാവുമോ? 

അതോ സ്നാനപ്പെട്ടതോ?

അതോ എന്നേക്കുമായി...?

ജനൽപ്പുറത്തുകൂടി കടന്നുപോയ കാറ്റ് 

ഒന്നും കേട്ടതായി നടിച്ചില്ല

ഏത് രാഗത്തിലായാലും വേണ്ടില്ല

ഒരറിയിപ്പ് കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ

പിണ്ഡംവെച്ച് പടിയടയ്ക്കാമായിരുന്നു

ഇതിപ്പോ................

സൂരിയനുണ്ടൊരു വാനം 

ചന്ദിരനുണ്ടൊരു വാനം

എനിക്കുമുണ്ടെൻ കരളിന്നുള്ളിൽ 

വിരിച്ചിടാനൊരു വാനം 

പരക്കെ വിരിച്ചിടാനൊരു വാനം.

നനുത്ത മഞ്ഞിൻകണങ്ങളൊക്കെ 

പതിച്ചുവെയ്ക്കാൻ ചുവരും 

നനഞ്ഞ കാറ്റിൻ ചുണ്ടിൽ നിന്നൊരു 

പൂന്തേൻ കിനിയുമുഷസ്സും

വരച്ചിടും ഞാൻ കരളിന്നുള്ളിൽ 

മഴവിൽകൊണ്ടൊരു വാനം.

വെളുക്കുവോളം കിനാക്കളൊത്ത് 

രമിച്ചിടാനൊരു രാവും 

കറുത്തരാവിൻ നെറ്റിയിൽനിന്നൊരു 

മുക്കുറ്റിത്തിരുചാന്തും 

ഉയിർത്തിടും ഞാൻ കരളിന്നുള്ളിൽ 

കൊതിച്ചിടുന്നൊരു വാനം. 

(വാൽക്കെട്ട്:പൂക്കൾക്കുണ്ടൊരു വാനം,പൂമ്പാറ്റയ്ക്കുണ്ടൊരു വാനം....)

പെയ്തിറങ്ങുന്ന

നിലാവുപോലെയാണ് 

നിന്റെ ചിരിയെന്ന് 

ദാഹത്തോടെ 

ചുണ്ടുകൾ കോരിയെടുത്ത്

ഓരോ രാത്രികൊണ്ടും 

നീയെന്നിലെഴുതിവെച്ചത്.....

എന്റെ ചുണ്ടുകൾക്ക്

മീതേ

അഴിയാത്തൊരു 

കറുത്ത മറ തുന്നിയവനേ,

ദൈവമായതുകൊണ്ടുമാത്രം 

നിനക്കു മാപ്പ്. 

ഇന്നലെ പെറ്റ കിനാക്കളെ 

കാണാഞ്ഞ്

നോവ് ചുരത്തി വലയുന്നു രാവ്.

*

തുടിക്കുന്നിടനെഞ്ചിൽ 

പതിഞ്ഞ വിരൽത്തുമ്പാൽ

മുറിഞ്ഞ വാക്കിൻ താളം. 

*

മച്ചകത്തൊളിപ്പിച്ചൊ-

രാകാശക്കീറിന്നുള്ളിൽ

പൊട്ടാതെയിരിക്കുന്നു 

ചില്ലിട്ടൊരോർമ്മച്ചിത്രം.

*

അഴിച്ചിട്ട രാപ്പെണ്ണിന്റെ

ചികുരഭാരത്തിന്നുള്ളിൽ

ഒളിക്കാനൊരുങ്ങുന്നു

വേലിക്കൽ ആവാരംപൂ. 

*

ചിരിക്കുന്നു താരകങ്ങൾ 

മരിച്ചിട്ടും പുരമേലെ

തുറന്നുവെയ്ക്കുന്നു ജാതകം 

മടിത്തട്ടിൽ ഭൂമിയാൾ. 

*

അണിഞ്ഞതാണവൾ കരിമഷി

മഴയോടൊത്തൊന്നിറങ്ങുവാൻ

പടർത്തി കൺതടമാകെയായ്

ഒളിഞ്ഞിരുന്നൊരു കൈത്തലം..!

*

ഒരിക്കലെന്നിൽ തുടിച്ച വാക്കായ് 

ഇളംനിലാവ് വിരൽമുത്തി നിൽക്കെ 

അടർത്തിടുന്നു തൂമഞ്ഞുമണികൾ 

കടുംചുവപ്പാർന്ന തളിർചെമ്പകച്ചില്ല..!

ആകാശമൊരുക്കി-

യൊരേറുമാടത്തിന്നുള്ളിൽ

വെളിച്ചം മിന്നിച്ചാരോ 

കാവലായിരിക്കുന്നു.

വിഴുങ്ങുന്നിരുട്ടെന്റെ

പുരയെ അകംപുറം 

കൊളുത്തിയെടുക്കണം

അണയാതൊരു തിരി.

കെടുത്തിയുറക്കണം

വെളിച്ചം വരുവോളം

പുരയിൽ കരയുന്ന 

പൈതലിൻ പെരും പശി.

ഊതിവിട്ട കാറ്റ് 

ആൽമരക്കൊമ്പിൽ

തലകീഴായ് തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു

ശരിയുത്തരവും കാത്ത് 

സമയമെത്തിയിരിക്കുന്നു

മറനീക്കി പുറത്തുവന്ന 

നിലാവിന്റെ തോളിൽക്കിടന്ന് 

കാറ്റ് കഥ പറയാൻ തുടങ്ങി 

നിലാവ് കാതുകൂർപ്പിച്ചു 

ഇരുട്ട് കാലടികൾക്കൊപ്പംകൂടി

ചീവീടുകളതിന്റെ ഒച്ച വിഴുങ്ങി 

കഥയുടെ അന്ത്യത്തിൽ 

ചോദ്യം പുറത്തുചാടി 

കൊന്നതോ അതോ...........?

ഇരുട്ടും ചീവീടുകളും 

ശ്വാസമടക്കി നോക്കിനിൽപാണ്

കാറ്റ് വീണ്ടും ആൽമരത്തിലേക്ക് 

ചിറകടിച്ചു തിരികെപ്പറന്ന് 

തലകീഴായി തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നതിന്

സാക്ഷികളാവാൻ.

(പ്രാർത്ഥനയാണ്.....)

ദൂരെനിന്നുതന്നെ കാണാം

നുണകളിടിച്ചുപിഴിഞ്ഞ് 

കുറുക്കിയെടുത്ത കഥയുടെ 

കയ്ക്കുന്ന രസായനം 

മടിക്കുത്തിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നത്.

കാലെടുത്തുവെയ്ക്കുമ്പൊ

ചെവിയ്ക്ക് കിഴുക്ക് കിട്ടിയതുപോലെ 

പതിവുചോദ്യം ഒച്ചയിട്ട് പൊങ്ങും

ഇവിടെ വിശേഷിച്ചെന്തെങ്കിലും?

മുത്തിയുടെ ചോദ്യം ചെന്നുമുട്ടി 

വാതിലുകളൊന്നോടെ വാപൊളിക്കും 

വലുതും ചെറുതുമായ കാലുകൾ 

പല താളങ്ങളായി പൂമുഖത്ത് 

അണിനിരക്കും.

 

വരാന്തയിലെ തൂണിൽ 

കാലുകൾക്ക് ലംബമായി

മുതുക് നന്നായുറപ്പിച്ചിരുന്ന് 

സഞ്ചി തുറന്നുവെച്ച്

മുത്തി കഥയുടെ കെട്ട് അഴിച്ചുമാറ്റും 

അത് ഓരോ ചെവിക്കുമൊപ്പം വളർന്ന് 

ഒഴുകിയിറങ്ങും 

നാവുകളതിന്റെ കയ്പിനെ 

മധുരമെന്ന് തമ്മിൽതമ്മിൽ പറഞ്ഞ്

കണ്ണുകളിൽ നിറച്ചുവെയ്ക്കും.

 

പല്ലില്ലാത്ത മോണകൊണ്ട് 

പല്ലിനേക്കാളുറപ്പുള്ളത് ചവച്ച് 

കനമുള്ള പോയകാലത്തിന്റെ 

മധുരം കൂട്ടി മുത്തി അത് കുടിച്ചിറക്കും.

മുത്തി പോയതിൽപ്പിന്നെ 

കഥയില്ലാത്തവളായിരിക്കുന്നു വീട്.

 

ജനാലകളോട് 

അടഞ്ഞുകിടക്കുന്നതിൽ

നീ പലവട്ടം പരിഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാവും 

വാതിൽ കടന്നെത്തിയിരുന്ന 

കാൽപ്പെരുമാറ്റത്തിനായി 

കാത്തുകിടന്ന് മടുത്തിട്ടുമുണ്ടാവും 

കൈയെത്തും ദൂരത്ത് 

മിണ്ടാതിരിക്കുന്ന റേഡിയോ 

ചത്തുപോയോ'യെന്ന് 

ആധിപിടിച്ച് മരവിച്ചിട്ടുണ്ടാവുമെന്ന് 

അകലെയൊരിടത്ത് 

പലവുരു ഞാനോർത്തു കിടന്നു 

നേര്.

മഴയും കാറ്റും കിളികളും 

വന്നുപോകുന്നത് കാണാനാവാതെ

സമയസൂചികളിൽ കണ്ണുംനട്ട് 

കിടന്നിട്ടുണ്ടാവും,എന്നെപ്പോലെ 

എന്നിട്ടും

നീ'യൊട്ടും മാറിയിട്ടില്ല 

കരയുകയാണെന്നെനിക്കറിയാം 

സന്തോഷവും സങ്കടവും 

ഒരേ പാത്രത്തിലൊരുമിച്ച്

പാകപ്പെട്ടാലെന്നപോലെ.

തോർത്തുമുണ്ട് 

തലയിൽനിന്നഴിച്ച് തോളത്തിട്ട്

ഉച്ചിയിൽ രാസ്നാദിപ്പൊടി തടവി  

നെറ്റിയിൽ ചുവന്നൊരു

 വട്ടമൊപ്പിക്കുന്നതിനിടയിൽ 

കണ്ണാടി വിസ്തരിച്ചൊന്നു ചിരിച്ചു 

ഞാനവളോട് ചോദിച്ചു 

എന്നെക്കണ്ടാൽ 

അടുക്കള പെറ്റതാന്ന് തോന്നോ..?

(ഇന്നലെ വായിച്ച കവിതേം പറഞ്ഞു....)

മുറിച്ചു മാറ്റിയതാണ്

പുഴ കീറി

രണ്ടു കരകളായിങ്ങനെ. 

കവിതപെയ്യുന്ന നേരങ്ങളിൽ 

നനയാറുണ്ട് 

രണ്ടു പഥങ്ങളിലിരുന്നൊന്നുപോലെ. 

ഒഴുകാറുണ്ടെന്നും

ഒറ്റത്തുഴയിലെ തോണിപോലെ. 

ഒരേ മുളംതണ്ടിൽ 

വായിക്കാറുണ്ട് കാറ്റിനെ.

നോക്കിയിരിക്കെ 

എഴുതാൻ മറന്ന കഥയുടെ വേരിൽ 

കായ്ക്കാറുണ്ട് മധുരം.

 

തെളിഞ്ഞുവരാറുണ്ട് 

ഇലകളായ് ഒരു നൂറുപമകൾ. 

കാണുന്നില്ലെങ്കിലും

ചോദിക്കാറുണ്ട് എന്തേയിങ്ങനെയെന്ന്. 

മിനുക്കിയതാവാം മൂർച്ച...ആരോ.......

വീടുകളൊക്കെ

വിളക്കണച്ചുറക്കമായി

നീണ്ടകാലുകളിൽ തെക്കുവടക്ക് 

നടക്കുന്നു മുറ്റം

പൂക്കളും ചുമന്ന് 

കൂടെനടക്കുന്നു ചെടികൾ

മണ്ണിന്റെ ശ്വാസം കുഴച്ചെടുത്ത്

ആകാശത്തിനൊരു

ചെരാത് മെനയുന്നിരുട്ട്

ചിരിയടക്കിപ്പിടിച്ച്

നിലാവതിന്റെ  തുലാസിൽ 

കൂട്ടിയും കിഴിച്ചുമളന്നിടുന്ന

ഇച്ചിരിപ്പോന്ന തരി 

കൊത്തിവിഴുങ്ങി പറന്നുപോകുന്നു 

രാക്കിളിക്കൂട്ടം 

മുറിഞ്ഞുപോയ പാട്ടിൽ കുറുകി 

ഇരുട്ടിലിരുളാകുന്നിരുട്ട്

വീണുകിടക്കുന്ന

കറുത്ത പൂക്കളെടുത്ത് 

നെഞ്ചിൽ തിരുകിവെച്ച്

കൂനിക്കൂടിയ കൈവരിയിൽ

മരവിച്ചിരിക്കുന്ന തണുപ്പിന്

മൂടാനൊരു പുതപ്പും കൊടുത്ത്

ഇരുളിന്നിരുളാകുന്നിരുട്ട്.

ചിറകൊതുക്കിയിരുന്ന് 

ഒന്ന്

രണ്ട് 

മൂന്നെന്ന്

പടർത്തേണ്ട വാർത്തകൾ

നിരത്തിവെച്ച് 

പായ കുടഞ്ഞുവിരിക്കുന്നു 

വരാന്തയിലിരുന്നൊരു നാടോടിക്കാറ്റ്

നാളെ ഇതിലുമേറെ

ഇരുട്ടേണ്ടിവരുമെന്ന ചിന്തയെ

നിവരാതെ ചുരുട്ടിയെറിഞ്ഞ് 

നിവർന്നു നടന്ന് 

മാനത്തോളം ഇരുളാകുന്നിരുട്ട്

ഹാ !

ആരോ വിരൽകുടഞ്ഞ 

മാത്രയിൽ തട്ടിത്തെറിച്ച് 

നക്ഷത്രമാകുന്നൊരു

മിന്നാമിനുങ്ങ്.!

അണഞ്ഞുമണിഞ്ഞും

ഇരുട്ടിന്റെ വിരിഞ്ഞ നെഞ്ചിൽ

വരയ്ക്കുന്നവൾ

മഴയ്ക്കായൊരു നിറവില്ല്...!

ചാഞ്ഞ ചില്ലയിൽ 

വന്നിരുന്നാടിയാടി 

തലനീട്ടി ഉപ്പുണ്ടോന്ന് 

ചോദിക്കാറില്ല 

കണ്ടിട്ടും കണ്ടില്ലെന്ന മട്ട്.

ഓടിയോടി വന്ന്

ഞാനീ മണമൊന്നെടുത്തോട്ടേന്ന് 

കവിളത്തൊന്നു തട്ടി 

പാഞ്ഞുപോകാറില്ല 

അറിഞ്ഞിട്ടും അറിഞ്ഞില്ലെന്ന മട്ട്.

ഞാനാ കനലിൽ വെന്ത്

മരിക്കാതിരുന്നതുകൊണ്ടാവാം  

എന്റെ ജനാലയ്ക്കിനി

കൊളുത്തുകൾ പണിയണം.

പുകപോലെ........

കാഴ്ച്ചയിലാരോയിരുന്ന്

നനഞ്ഞതെന്തോ 

ഊതി കത്തിക്കുന്നതുപോലെ

നോട്ടത്തെ  കഴുകിനോക്കി 

ആരോ വെളുത്ത കടലാസ്സിൽ

ചുവപ്പ് വരഞ്ഞ്

പുഴകുത്തിയതുപോലെ 

വഴി തെളിഞ്ഞുവരുന്നുണ്ട്

തിരക്ക് കുടിയൊഴിഞ്ഞതുപോലെ

കാഴ്ച്ചയ്ക്ക് വാതിൽ തുറന്നുപിടിക്കുന്നു 

മരിച്ച വീടിന്റെ പൂമുഖം. 

ഓർമ്മകളുടെ മണമാണോരോ രാവിനും

വീതിയുള്ളൊരിടവഴി, 

കുഞ്ഞൂട്ടമ്മാവന്റേം ഞങ്ങടേം 

വീടുകളെ 

രണ്ടു ദേശങ്ങളിലായി പകുത്തിരുന്നു. 

പത്തുപതിനൊന്നു പടികൾ ചവിട്ടിക്കയറിവേണം

ഞങ്ങടെ മുറ്റത്തെത്താൻ. 

ഇരുട്ടണയുമ്പൊ കടയുംപൂട്ടി കുഞ്ഞൂട്ടമ്മാവൻ ചൂട്ടുകറ്റയും 

കത്തിച്ചുപിടിച്ചൊരു വരവുണ്ട്. 

സ്കൂളിൽ തീരാത്ത രാഷ്ട്രീയസംവാദം 

അന്തിചർച്ചയിലവസാനിപ്പിച്ച് 

അച്ഛൻ വീട്ടിലെത്തിയിട്ടുണ്ടാവുമന്നേരം. 

അച്ഛന്റെ കൈയിലെ 

വലിയ ടോർച്ചിന്റെ വെട്ടം 

ഇടവഴിയുടെ അങ്ങേത്തലയ്ക്കലെത്തുമ്പൊ 

പുസ്തകം മടക്കിവെച്ച് ഞാൻ വരാന്തയിലിറങ്ങും. 

ആഴമുള്ള കിണറ്റിലെ കപ്പിയുടെ 

കരച്ചിലും തണുത്തവെള്ളത്തിന്റെ 

ചില്ചില് ശബ്ദവുമൊക്കെ കേട്ടു- 

നിൽക്കുമ്പോഴാവും 

കുഞ്ഞൂട്ടമ്മാവന്റെ വരവ്.

ഇടവഴിയുടെ അങ്ങേതലയ്ക്കലൊരു 

തിരിതെളിയും.

വലുതായി വലുതായി അതൊരു പന്തമാകും. 

ആഞ്ഞുള്ള വീശലിൽ 

വെട്ടത്തിന്റെ മണികൾ പൊഴിഞ്ഞുവീഴും. 

കാറ്റ് തിടുക്കപ്പെട്ട് ചൂട്ടിൻതുമ്പത്ത് 

തീയെ പിടിച്ചിരുത്തും. 

പലതവണ കുഞ്ഞൂട്ടമ്മാവനും കാറ്റും 

മത്സരിച്ച് വഴിയെ തെളിച്ച് നടന്നുവരും. 

വെട്ടത്തിന്റെ മണികൾ പൊഴിഞ്ഞു- 

വീഴുന്നതു കാണാൻ ഞാനും.

അമ്മായി വാതിൽ തുറക്കുമ്പൊഴേക്കും 

ചൂട്ടുകറ്റ മുറ്റത്തിന്റെ മടമ്പിൽ കുത്തി 

അണച്ചിരിക്കും 

അപ്പൊ വെളിച്ചത്തിന്റെ പൊട്ടുകൾ 

കൂട്ടത്തോടെ തുള്ളിച്ചാടി 

ചൂട്ടുകറ്റയ്ക്കരികെ  മരിച്ചുവീഴും. 

കുഞ്ഞൂട്ടമ്മാവന് ഒരിക്കലുമൊരു 

ടോർച്ചുവാങ്ങാൻ തോന്നരുതേയെന്ന് 

ഞാനെന്നും മുട്ടിപ്പായി പ്രാർത്ഥിച്ചു.

വെളുപ്പാൻകാലത്ത് കുഞ്ഞൂട്ടമ്മാവൻ 

തീകായാൻ കരിയിലക്കൂനയ്ക്ക്-

തീപടർത്തുമ്പൊ 

ഞാൻ പടിയിറങ്ങിച്ചെല്ലും. 

അകലമിടാതിരിക്കുന്ന അവർക്കിടയി-

ലേക്ക് ഞാൻ നുഴഞ്ഞുകയറും. 

അമ്മായിയെന്നെ ചേർത്തുപിടിക്കും. 

ചൂട്ടുകറ്റയുടെ മൂടറ്റം ആ തീയിൽ 

എരിഞ്ഞമരും

ഒരു ദിവസം പതിവുപോലെ കടയുംപൂട്ടി

കൂഞ്ഞൂട്ടമ്മാവൻ ഇടവഴിയിറങ്ങി തീപ്പെട്ടിക്കൊള്ളിയുരച്ചതും.......

മാടന്റെ അടിയേറ്റതാണത്രേ !!!

മാടനെന്തിനാണ് 

മടിക്കുത്തിലെ കാശെന്ന് അച്ഛനാരോടോ

ചോദിക്കുന്നതു കേട്ടു.

അമ്മായി മോഹാലസ്യപ്പെട്ടുവീണു. 

ഒരേ കിടപ്പിൽ കുറെക്കാലം. 

അമ്മായിയും പോയതിൽപിന്നെ 

വെളിച്ചം കയറാത്ത ആ വീട്ടിലെ 

ഇരുണ്ട ജനാലച്ചില്ലിൽ 

രാത്രികാലങ്ങളിൽ

കുഞ്ഞൂട്ടമ്മാവന്റെ ചൂട്ടുകറ്റയിൽനിന്ന്

അടർന്നുവീഴുന്ന വെളിച്ചത്തിന്റെ

പൊട്ടുകൾ 

പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നതായി ഞാൻ 

കാണാറുണ്ടായിരുന്നു 

ഒരിക്കലല്ല പലതവണ പലതവണ.

ഉരച്ചു മിനുക്കിയത്

നീ'യായതുകൊണ്ടു മാത്രമാണ്'

ഞാനെന്റെ നുണകൾക്ക് 

കല്ലുവെച്ചത്. 

(ദേ,പിന്നേം കല്ല്)

ന്നാ പിന്നെ

ഈ 

വലതുനെഞ്ചിലെ നോവ് 

ഇടതുനെഞ്ചിലേക്ക് മാറ്റിവെച്ചേക്ക്. 

*

അടങ്ങുന്നില്ല തിരപോലെ 

നീ'യിരമ്പുമോർമ്മകൾ.

മുറിയുന്നില്ലിനിയും

കടലേ'യെന്നൊരു നോവിന്റെ ചുഴി..!

വീണുകിടക്കുന്ന 

നിഴലുകൾക്കിടയിൽ 

മുറുക്കാൻചെല്ലം തുറന്നുവെച്ച് 

തിണ്ണ തിരയുന്നു മുത്തശ്ശി.

ആടിക്കളിക്കുന്ന നിഴലുകളുടെ 

വാ പിളർത്തിനോക്കി 

പുകയിലക്കറ കാണുന്നുണ്ടോന്ന് 

വെളിച്ചമില്ലാത്ത കണ്ണുകളുഴിഞ്ഞ് 

പിറുപിറുക്കുന്നു, 

ആരോ കേൾക്കാനുണ്ടെന്ന മട്ടിൽ.

തുപ്പൽക്കോളാമ്പി കിട്ടാതെ 

രാത്രിയോട് കയർത്ത് 

മുറുക്കീട്ടും മുറുക്കീട്ടും ചുവക്കാത്ത-

പാൽനിലാക്കൂട്ട് 

താഴേക്ക് ആഞ്ഞുതുപ്പുന്നു,

ആകാശത്ത് വലിച്ചിട്ട

 ചാരുകസേരയിലിരുന്നാരോ...!

പൊട്ടിവീണകാറ്റിന്റെ ചരട് 

പൊട്ടാതെടുത്ത്

മുറ്റത്തു ഞാനൊരയ കെട്ടി. 

പുലരി കൂവിയപ്പൊ

മഞ്ഞുമണക്കുന്ന പാട്ടുകളെ 

ആറാനിട്ട്

കിളികളെങ്ങോ പറന്നുപോയി.

പതുങ്ങിയെത്തി 

ചുണ്ടുകുടയുന്നു വെയില്.

ഞാനവരെ പെറുക്കിയെടുത്ത് 

അടുക്കളത്തിട്ടേല് വെച്ചു. 

നുറുക്കിയ കഷണങ്ങളിലേക്കും 

നുരയ്ക്കുന്ന തിളയിലേക്കും 

തലപൊന്തിച്ചിടയ്ക്കിടെയവർ 

വെളിച്ചപ്പെട്ടുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

മൂവന്തി കുളക്കടവിലിരുന്ന്

ഉച്ചത്തിൽ ചൂളംവിളിച്ചപ്പൊ 

ഞാനവരെയെടുത്ത് തോളിലിട്ടു.

നനഞ്ഞാലവർക്ക്

 പനിപിടിച്ചാലോന്നോർത്ത് 

വാരിയെടുത്ത് 

ചെമ്പകമരത്തിലൊതുക്കിവെച്ചു. 

കടവ് കയറിച്ചെന്നപ്പോഴുണ്ട്

ചെമ്പകമരത്തിന്റെ കൈയിൽ 

ഒരു കൊട്ടനിറയെ പാതിവിടർന്ന 

തുടുത്ത മൊട്ടുകൾ.

കാടകം

കരിയിലകൾക്കു മുകളിലൂടെ 

ഇഴഞ്ഞുപോകുന്ന കാറ്റ്

മരപ്പൊത്തിൽ 

ഇരുട്ടുമായിണചേരുന്ന 

നിലാവ്

ഞെട്ടറ്റ് കൊഴിഞ്ഞുവീഴുന്ന

തണുപ്പ്

ദിശയറിയാതെ പറന്നുപോകുന്ന 

പാട്ട്........

മഷി പടർന്ന താളിൽ 

മെഴുകുതിരിവെട്ടംപോലെ 

തെളിഞ്ഞുകാണുന്ന വാക്കുകൾ 

ചില്ലക്ഷരങ്ങളിൽ കുടുങ്ങി 

വാതോരാതലയ്ക്കുന്ന 

ചീവീടുകളുടെ പൊട്ടിയൊഴുകുന്ന 

കൂർത്ത ഒച്ച.

 

പതഞ്ഞൊഴുകിപ്പരന്നടങ്ങിയ 

കാടിന്റെ ഗന്ധം

മഷിപ്പൊട്ടുകൾക്കു മേലെ 

ചിതറിത്തെറിക്കുന്ന 

ചൂടണയാത്ത തുള്ളിപ്പെയ്ത്ത്.

അറ്റുപോയിരിക്കുന്നു 

രണ്ടു വിരലുകളെന്ന് 

തുറന്നുപിടിച്ച അരണ്ട മാറിൽ

വെളുത്ത ചിരികൊണ്ടെഴുതുന്നു 

എന്നോ മരിച്ചുപോയൊരു നക്ഷത്രം.

സമയം സന്ധ്യ 

മുറ്റത്തെ മാവിൽനിന്ന് 

കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന 

ജലകണങ്ങൾ 

തുറന്നുകിടക്കുന്ന ജനാല 

കൈയെത്തുംദൂരത്ത് 

ഇന്നലെയും കേട്ട ഒരുവൾ 

മുഖത്തു പടർന്നുകയറിയ 

ശാന്തത.

കഴുത്തിനു താഴെ 

നെഞ്ചിനു മുകളിലായ് 

നീലിച്ചു കറുത്തൊരടയാളം. 

മരിച്ചുകിടക്കുകയാണെന്ന് 

തോന്നുകയേയില്ല 

മുറിഞ്ഞുപോയൊരു പാട്ടിനെ 

തുന്നിച്ചേർത്തെടുക്കാൻ 

ചുണ്ടൊരുക്കുന്നതു പോലെ..!

വെയിലിനെ നേർപ്പിച്ചെടുത്ത്

മടമടാന്ന് വയറുനിറയെ കുടിച്ച് 

വരിവരിയായ് വരുന്നുണ്ട്

നിറഞ്ഞ കുടങ്ങളുമേന്തി 

കറുമ്പിപെണ്ണുങ്ങൾ. 

എന്തൊരു ചന്തംന്ന് തുളുമ്പീട്ട് 

ഓടിപ്പോയി തൊടീന്ന് ഞാനൊരു

പാള മുറിച്ചെടുത്ത് തലേൽവെച്ച്.

ഒരു തുടമെങ്കിലും ഒഴിച്ചുതന്നാലോ 

വീതംവെച്ച് കൊടുക്കണം 

ഓരോരുത്തർക്കും ഓരോതുള്ളി 

വിരൽമടക്കി കണക്കുകൂട്ടി 

തികയാതെ വന്ന വിരലിനെ 

രണ്ടിരട്ടിയാക്കി മൂന്നിരട്ടിയാക്കി.......

കള്ളികൾ....!

ദൂരെയെവിടെയോ പെരുമ്പറകൊട്ടുന്ന മേളം. 

പാള ഒടിച്ചുകുത്തി 

ഞാനൊരൊറ്റ നടത്തം.

കിണറ് അടിത്തട്ട് കാട്ടി ചിരിക്കുന്നുണ്ട്

നിന്നെയും കാത്തെന്നപോലെ. 

വളർന്നു വളർന്ന് 

മാനംമുട്ടിയൊരു മരമുണ്ടെന്റെ

പുരയ്ക്ക് മേലെ. 

വെള്ളകീറുമ്പൊ കണ്ണിലേയ്ക്കിറങ്ങി-

വരും, കൂട്ടമായി കിളികൾ. 

കാതിന്റെയോരത്തിരുന്നവർ 

മധുരമധുരമായ് പാടും.

മേഘമിരുണ്ടുകൂടിയൊരു ദിവസം 

കാറ്റെഴുതി തുളകളായെന്റെ കൂര.

അന്നാണ്.... 

അന്നാണെന്റെ കണ്ണിലെ കിളികൾ 

കടലിലേയ്ക്കൊലിച്ചുപോയത്. 

മെല്ലെയിറങ്ങിവരും

ഉറക്കത്തിന്റെ ഇടനാഴിയിലേക്ക്

പലപലയിടങ്ങളിൽനിന്ന്

പലപല നേരങ്ങളിൽ

അവരവരുടെ നാളെകളിൽ നിന്ന്

മരണത്തിന്റെ തണുപ്പിലേക്ക്

മാഞ്ഞുപോയവർ. 

തെളിഞ്ഞ മുഖങ്ങളിലൊരേ ചിരി 

ചോദിക്കാനേറെയുണ്ടെനിക്ക്.

ഞാൻനനഞ്ഞ പുഴയും 

ഞാൻതഴുകിയ പാടങ്ങളും 

അവിടെയെത്തിയിട്ടുണ്ടെന്ന് 

അവർ പറയും 

എന്നെ കൊതിപ്പിക്കാൻ 

അവർക്ക് നാവ് നൂറ്. 

ചോദിക്കാൻ ഒന്നുമില്ലാത്തവരുടെ

എല്ലാം കാണുന്ന കണ്ണുകൾ 

എന്നെ അതിശയത്തിന്റെ 

പരകോടിയിലെത്തിക്കും. 

അവർക്ക് കാണാനാവാത്ത 

പലകാലങ്ങളിലെ അവരുടെ

മുഖങ്ങൾ 

എനിക്ക് കാണാനാവുമെന്ന് 

ഓരോരുത്തരോടും വീമ്പിളക്കും. 

അപ്പോഴും 

ചെറുചിരിയുടെ താലംകൊണ്ട്

തരാനാവാത്ത ഒരേയൊരുത്തരം

അവർ  മൂടിവെക്കും.

ഇരുട്ടിലെന്റെ കണ്ണുകൾ 

അവരറിയാതെ ഞാൻ തുടയ്ക്കും. 

അച്ഛൻ 

അമ്മ 

വല്യച്ഛൻ 

യമുനേടത്തി 

എന്റെ ചോദ്യം മുന്നിലെത്തുംമുൻപ് 

അവർ കാതുകൾ കൊട്ടിയടയ്ക്കും 

കാട്ടിത്തരാമോ'എന്നൊരു വാക്കായ് 

ഭൂമിപിളർന്ന് 

അതങ്ങിറങ്ങി പോകും.

കാണിച്ചുതന്നിട്ടില്ലാരും അവരുടെ നാട്,

എന്റെ അമ്മമ്മ പോലും. 

തികച്ചും തരിശായ 

പകലിന്റെ ചോട്ടിലിരുന്ന് 

ഇനിയും മുളയ്ക്കാത്ത 

മാവിൻ കൊമ്പിലേയ്ക്ക് 

വറ്റിവരണ്ട നോട്ടമെറിഞ്ഞ് 

പാതിവേവായൊരുടൽ.

പരോളിലിറങ്ങിയ 

കുറ്റവാളികളെപ്പോലെ 

വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്ന 

ശേഷിച്ച കിനാവുകൾ. 

വരും ജന്മത്തിൽ 

നിങ്ങൾക്കു വിരുന്നൊരുക്കി

പൂമെത്ത വിരിച്ചിടുമെന്ന് 

നിഴലിൽ നിന്നൊരുവൾ 

പതിയെ പറഞ്ഞത്

കേട്ടതുപോലെ. 

ഒരു മാത്ര.........

പതിരാണ് പതിരാണെന്ന് 

വിരൽകുടഞ്ഞാണയിട്ട് 

വഴിതെറ്റിവന്ന കാറ്റ്.

പതിരല്ല കതിരാണെന്ന് 

കനലായ മണ്ണിലുടനെ

മുളച്ച ചുണ്ടിനെ 

അലിവൊരു തരിമ്പില്ലാതെ, 

തൊട്ടുനോക്കി പാകമായിട്ടില്ലെന്ന്

ഉച്ചിയിൽ പൂക്കുന്നു വെയിൽ. 

ഇറക്കിവെക്കാമെന്ന് 

കരുതിയാണടുത്തേക്ക് 

ചെന്നത്,

നോവുകൾ കുത്തിനിറച്ച 

ഭാണ്ഡക്കെട്ടിന്

ഒരു ചുമടുതാങ്ങിയാകുമെന്ന്

വെറുതെ മോഹിച്ച്. 

സൂക്ഷിച്ചുനോക്കിയപ്പോഴുണ്ട്

കറുത്ത കവിൾത്തടങ്ങളിലൂടെ 

രണ്ടുറവകൾ. 

കരയുന്ന രാവിനെ 

കാട്ടിത്തന്നിരുന്നില്ല കിനാവുകൾ. 

നീയും'എന്നൊരു വാക്കിന്റെ മൂർച്ചയിൽ 

തോളിൽനിന്നറ്റുവീഴുന്നെന്റെ 

തലയുമതിന്റെ ഭാരവും.

വായിക്കാൻ

കഴിയാതെപോയ 

ആ കത്തിന്റെ വടിവൊത്ത 

ആദ്യത്തെ വരിയിലാണ്

ഞാനൊരു ചാല് കോരിയിടാറ്. 

മലമുകളീന്നൂർന്നിറങ്ങി 

ആർത്തുചിരിക്കുന്ന

ജലകണികകൾപോലെ 

മനോഹരമായിരുന്നിരിക്കും 

ഓരോ അക്ഷരമണിയും 

ഉണർന്നെണീറ്റും

ഈറനുടുത്തും 

വിയർത്തൊലിച്ചുമൊക്കെ 

തിക്കിത്തിരക്കുകൂട്ടി

വരികളിൽ

 കൂടുകൂട്ടീട്ടുണ്ടായിരുന്നിരിക്കും 

മഷിയണിയാനെത്തിയവർ. 

പുലർച്ചയെ പഠിപ്പിക്കാൻ

പാട്ടുമായ് വന്നവർ

വിയർത്തുവരുന്ന ഉച്ചയ്ക്ക്

വിശറിയായ് കൂടെയിരിക്കുന്നവർ

സന്ധ്യയെയും തോളിലിട്ട്

ചന്തയിൽപോയി മടങ്ങിയവർ 

രാവിനത്താഴമൊരുക്കാൻ 

അടുപ്പുകൂട്ടി തിരക്കുകൂട്ടുന്നവർ 

അങ്ങനെയങ്ങനെയെത്രപേർ 

പലപലവരികളിലായി

വന്നിരുന്നിട്ടുണ്ടാവും.

ഒഴുകിവരുന്ന 

വാക്കുകളുടെ നനവിൽ 

പൊതിഞ്ഞു-

വെയ്ക്കാമെന്നോർത്തതാണ്  

ആ വിതയില്ലാകാലത്തെ

പെരുംനോവിന്റെ വിത്തുകൾ.

കൂടില്ലാകാലമായിരുന്നന്ന്

കടന്നുപോയൊരു കാറ്റ്

ചില്ല കുലുക്കി തട്ടിയെടുത്ത് 

പറന്നു പറന്നു പോയി

കടലിന് കൊടുത്തതാവാം. 

വായിക്കാൻ

കഴിയാതെപോയ  

ആ കത്തിലെ മിഴിവൊത്ത

അവസാനവാക്കിന്റെ ഓരത്താണ്

ഞാനെന്റെ രാവിന് പായ വിരിക്കാറ്. 

എത്ര മൃദുവാണ് 

നിന്റെ വിരലുകളെന്ന് 

പലവട്ടം പറഞ്ഞെന്റെ 

വിരലിനൊരാകാശം 

പതിച്ചുതന്നതും 

വിരലറ്റ നേരങ്ങളിൽ 

പതിയെ പതിയെയെന്ന്

ഒരു തലോടലാൽ

നിന്നോളം 

തരളമല്ലേതുമെനിക്കെന്ന്

നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞതും...

വിരൽ മുറിച്ചെന്നെ 

മുറിവാക്കി മാറ്റിയവനേ, 

ദൈവമായതുകൊണ്ടുമാത്രം 

നിനക്ക് മാപ്പ്.